„Pamiętajmy o Osieckiej”: Niech żyje sopocki bal

Jeśli się dobrze rozejrzeć, to ilość konkursów (nie licząc telewizyjnych spektakli lansujących głównie jurorów) otwierających – przynajmniej w teorii –  drzwi do kariery piosenkarskiej, jest znacząca. Wiele konkursowych zmagań jest częścią promocji autora tekstów czy kompozytora piosenek, zaś warunkiem jest przygotowanie własnej interpretacji utworu. Wśród takich imprez jednym z ważniejszych jest ogólnopolski konkurs „Pamiętajmy o Osieckiej”, w tym roku organizowany po raz 28. Konkurs nietypowy, gdyż odbywa się w trzech lokalizacjach – w Warszawie, Sopocie i Poznaniu. Trwająca dni kilka sekwencja sopocka jest najważniejsza, gdyż tu, w Teatrze Atelier odbywają się kilkudniowe warsztaty i występy uczestników, a  jury po wysłuchaniu finalnego koncertu typuje laureatów. 

PRZECZYTAJ TEŻ: O muzyce nade wszystko. Stevie Wonder na nowo

Że owe warsztaty nie są jedynie próbą doboru akompaniamentu do interpretacji dwóch wybranych piosenek Osieckiej, przekonałem się w prosty sposób. Wybrałem się bowiem na pierwszy z „warsztatowych” koncertów w Teatrze Atelier, a kilka dni później na koncert finałowy, podlegający ocenie jury. Zręby aranżacyjne pozostały podobne, zmiany w ramach elementów dzieła muzycznego nie były wielkie, ale znacząco poprawiło się wpasowanie wybranego przez uczestników modelu interpretacji do opracowanej przez zespół akompaniujący aranżacji.

Rzadko w podsumowaniach akcentuje się rolę aranżerów i akompaniatorów, więc z tym większą przyjemnością podaję tę informację. Muzycy towarzyszącego piosenkarzom zespołu pod kierownictwem Dawida Suleja Rudnickiego (instr. klawiszowe) to Marcin Konieczkowicz (saksofony), Krzysztof Bolek (gitara), Grzegorz Bąk (kontrabas, basówka) i Michał Pelker (perkusja). Nie wiem, czy na co dzień grają jazz, ale niewątpliwie mają talent rasowych jazzmanów. 

Nagrody rozdane, emocje opadły, publiczność opuszczała salę sopockiego teatru po raz kolejny przekonana, że dalekie od sztampy teksty Osieckiej zawierają znacznie większą gamę możliwości interpretacyjnych niż mogłoby się to wydawać. 

Owszem, pojawiło się kilka – oryginalnych i udanych – prób interpretacji przebojów, ale uczestnicy konkursu sięgali częściej po pozycje mniej czy wręcz zupełnie nieznane. Jest z czego wybierać, gdyż Osiecka napisała ok. 2 tys. tekstów piosenek, a wiele z nich miało szczęście trafić w ręce kompozytorów o wyrafinowanym smaku.

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ: O muzyce nade wszystko. Premiera „Baltic Sound”: „Łzy” jak dla Zauchy

 „Obejmę dozorcostwo” i „Kiedyś byłam lalką” to utwory z muzyką Włodzimierza Korcza, a ich wykonawczyni Weronika Stankiewicz zabłysła talentem aktorskim. „Kokaina” z muzyką Andrzeja Kurylewicza i „Na kulawej naszej barce” z muzyką Seweryna Krajewskiego w interpretacji Luizy Ganczarskiej doczekały się dodatkowej głębi dzięki aranżacji minimalistycznej, operującej ciemnymi barwami wywiedzionymi z elektroniki. 

Żaneta Rus dodała blasku piosenkom „Komu weselne dzieci” z muzyką Katarzyny Gaertner i „Dobranoc panowie” z muzyką Andrzeja Zielińskiego. 

Jagoda Rataj wybrała mniej znany, choć dość typowy dla maniery Seweryna Krajewskiego utwór „Życie nie stawia pytań” i Edwarda Pałłasza „Herbaciane nonsensy”. 

Zdobywczyni głównej nagrody, nagrody publiczności i dwóch pozaregulaminowych Wiktoria Wojtas sięgnęła po jeden z najpopularniejszych utworów Osieckiej „Niech żyje bal” z muzyką Krajewskiego. Cóż to była za interpretacja! Wydobyła z piosenki to wszystko, co wykonanie Maryli Rodowicz ledwie musnęło, nieśmiało zasygnalizowało. Żywiołowa, rockowa interpretacja „Czy co było między nami” z muzyką Katarzyny Gaertner potwierdziła klasę wokalistki, a publiczność poderwała do owacji na stojąco.