stanisław danielewicz

Warto iść ścieżką dawnych fascynacji i realizować marzenia. Zwłaszcza wówczas, gdy posiada się doświadczenie i świadomość, którą ścieżką podążać.

Gdy czytam w internetowym portalu, że zapowiadany spektakl będzie wynikiem swobodnej improwizacji aktorów, zaś muzyczną oprawę zapewni – oczywiście również improwizując – saksofonista Adam Wendt, to natychmiast włączam w swoich planach tryb nakazowo-koniecznościowy i oznaczam wydarzenie w kalendarzu na czerwono.

Wśród konkursów jednym z ważniejszych jest ogólnopolski konkurs „Pamiętajmy o Osieckiej”, w tym roku organizowany po raz 28. Konkurs nietypowy, gdyż odbywa się w trzech lokalizacjach – w Warszawie, Sopocie i Poznaniu.

Wydaje się, że młodzi muzycy, kształcący się m.in. w wydziałach jazzu akademii muzycznych, zaczynają doceniać umiejętność grania w historycznych stylach, na tej samej zasadzie, jak klasyczni muzycy tworzą zespoły grające barok czy klasykę na instrumentach historycznych.

Są koncerty, których nie wypada opuścić. Ale co robić, jeśli w tym samym czasie i w nieodległym miejscu pojawia się okazja dwóch równie interesujących wydarzeń?

Nie pierwszy raz, bawiąc przez kilka tygodni we wschodniej Azji, miałem okazję przekonać się, jak często my, Polacy, odbierani jesteśmy jako rodacy Chopina.

Jazz jest dzisiaj muzyką niszową, jeśli weźmie się pod uwagę liczbę świadomych odbiorców – zarówno na tle muzyki tzw. poważnej, jak (czy zwłaszcza) na tle muzyki zwanej rozrywkową.

Po tym, jak Ignacy Wendt Band, nieznany wcześniej zespół pochodzącego z Tczewa trębacza Ignacego Wendta zdobył I nagrodę w konkursie Złotej Tarki na festiwalu Old Jazz Meeting w sierpniu br., musiałem się z liderem zobaczyć, by zadać mu kilka pytań.

Ile z zakrojonych na długie lata przedsięwzięć trójmiejskich przetrwało lat pięćdziesiąt lub więcej? Lista inicjowanych w chwale jest długa, niektóre przedsięwzięcia zapisały się złotymi zgłoskami (jak np. Piwnica u Kuzynów w „Żaku”, Sax Club w Teatrze Miejskim w Gdyni, miesięcznik kulturalny „Litery”), ale tych, które przetrwały próbę czasu, jest tylko kilka. Należy do nich Ogólnopolski Turystyczny Przegląd Piosenki Studenckiej „Bazuna”, który podziwiały w dniach 7-10 lipca, w klubie „Kwadratowa” i na placu przed głównym budynkiem Politechniki Gdańskiej tysiące osób. Po raz pięćdziesiąty.

Stanisław Danielewicz, krytyk muzyczny, dziennikarz, muzyk, nauczyciel akademicki, felietonista tygodnika „Zawsze Pomorze” zadebiutował w roli powieściopisarza. W miniony poniedziałek, 20 czerwca, w Bibliotece Manhattan w Gdańsku promował „Political fiction. Romans ahistoryczny”.

Kto pamięta tekst Wojciecha Młynarskiego „Żorżyk gitarzysta basowy”, nagrany w latach 60. XX wieku, ten zapyta, skąd u mnie pomysł, by owego Żorżyka awansować na doktora habilitowanego gitary basowej?

Nie wymyślono chyba na to powszechnie stosowane angielskie słowo („cover”) polskiego odpowiednika, który w zwięzły sposób opisywałby reinterpretację wcześniej powstałego utworu. Dlatego pozostańmy przy jednoznacznie kojarzonym „coverze”, który doczekał się, jak widać, nawet polskiej deklinacji. Decyzja sięgnięcia po cudzy repertuar rodzi się zwykle pod wpływem fascynacji utworem. Traktowanym jako połączenie tekstu z wszelkimi elementami dzieła muzycznego, zaistniałe dzięki indywidualnej interpretacji. Genezą niniejszych moich rozważań nad coverami jest pojawienie się kolejnej płyty z utworami, które tekstami opatrzyła Agnieszka Osiecka.