FSRU dla Polski: Klucz do transformacji i niezależności energetycznej

Budowany przez GAZ-SYSTEM pływający terminal LNG w Zatoce Gdańskiej (FSRU, ang: Floating Storage Regasification Unit) będzie odgrywał ważną rolę w procesie transformacji energetycznej, stając się „pomostem” w przejściu na mniej emisyjne źródła energii. Projekt ma strategiczne znaczenie dla bezpieczeństwa polskiej gospodarki i rozwoju krajowego sektora energetycznego.

20.06.2025 07:00

Autor: GAZ-SYSTEM

W ostatnich latach sektor energetyczny na świecie podlega dynamicznym zmianom. Transformacja energetyczna staje się nie tylko koniecznością w obliczu kryzysu klimatycznego, ale także strategiczną decyzją geopolityczną. Polska stoi przed wyzwaniami związanymi z dekarbonizacją i uniezależnieniem się od dostaw surowców ze Wschodu. Dlatego od lat inwestujemy w nowoczesne rozwiązania infrastrukturalne. Obecnie jednym z najważniejszych takich projektów jest budowa terminala FSRU w Zatoce Gdańskiej.

Polska stawia na FSRU

FSRU to pływająca jednostka magazynująco-regazyfikacyjna gazu skroplonego (LNG). Umożliwia ona przyjmowanie dostaw LNG drogą morską, jego magazynowanie oraz ponowne przetwarzanie do postaci gazowej i przesyłanie do krajowego systemu przesyłowego. To rozwiązanie szybsze i tańsze w budowie niż terminale lądowe, ale także bardziej elastyczne w działaniu.

Budowany przez GAZ-SYSTEM terminal FSRU zlokalizowany będzie w rejonie Gdańska. Będzie miał możliwość regazyfikować około 6,1 mld m³ gazu ziemnego rocznie, z możliwością zwiększenia tej przepustowości w przyszłości. Dla porównania, obecnie działający terminal LNG w Świnoujściu (już po zakończonej rozbudowie) osiąga przepustowość około 8,3 mld m³ rocznie.

Należy pamiętać, że w procesie regazyfikacji z 1 metra sześciennego płynnego paliwa (LNG) uzyskujemy ok. 600 metrów sześciennych gazu w postaci lotnej. Gaz po regazyfikacji na jednostce FSRU najpierw będzie przesyłany rurociągiem podmorskim na ląd, a dalej gazociągami do odbiorców w całym kraju.

LNG umożliwia bezpieczne i stabilne przejście do niskoemisyjnych rozwiązań

W polskim miksie energetycznym gaz ziemny pełni rolę „paliwa przejściowego” – mniej emisyjnego niż węgiel, ale jednocześnie zapewniającego stabilność dostaw energii.

Wdrażanie i osiągnięcie dojrzałości rynkowej przez nowe technologie jest procesem długotrwałym, niezależnie od tego, czy chodzi o infrastrukturę OZE, rurociągową, sieć ciepłowniczą czy też elektroenergetyczną. Wynika to zarówno z konieczności adaptacji nowych rozwiązań technicznych do procesów produkcji przemysłowej, jak i zmiany sposobu myślenia całego społeczeństwa. Ważnym elementem warunkującym termin wdrożenia jest także długość samego procesu budowlanego. Od podjęcia ostatecznej decyzji inwestycyjnej, poprzez planowanie, projektowanie i budowę, do uruchomienia i przekazania do eksploatacji mijają zwykle lata. Stąd też „pomostowa” rola gazu ziemnego.

Co istotne, w przyszłości infrastruktura przesyłowa oraz pływający terminal LNG mogą zostać dostosowane do obsługi gazów odnawialnych, takich jak bio-LNG czy wodór – oczywiście po dokonaniu niezbędnych, technologicznych modyfikacji. Program FSRU jest więc inwestycją z dużym potencjałem na przyszłość, a co ważne – wpisuje się w realizację długoterminowych celów europejskiej polityki klimatycznej.

Gaz ziemny jako stabilizator odnawialnych źródeł energii

W systemach energetycznych opartych w dużym stopniu na źródłach wiatrowych i słonecznych, które charakteryzują się zmiennością i zależnością od warunków pogodowych, gaz pozostanie gwarantem stabilnej produkcji energii elektrycznej i ciepła.

Fotowoltaika czy też energia z wiatru są źródłami niesterowalnymi – ich produkcja nie jest zgodna z aktualnym zapotrzebowaniem i nie można jej zaprogramować, ponieważ działają w zależności od warunków pogodowych. Przykładowe skutki rozchwiania pracy systemu elektrycznego i całkowitego braku prądu bardzo boleśnie odczuły pod koniec kwietnia br. Hiszpania i Portugalia. Tego dnia na Półwyspie Iberyjskim system przesyłowy zasilany był w przeważającej części przez produkcję OZE. W tym czasie, dzięki włączeniu na przykład turbin parowo-gazowych czy kotłów gazowych pracujących na gazie ziemnym, można by szybko reagować na zmieniające się zapotrzebowanie, uzupełnić braki w produkcji OZE oraz zapewnić ciągłość dostaw energii o odpowiednich parametrach.

Terminale LNG zapewniają bezpieczeństwo energetyczne polskiej gospodarce

FSRU ma rozpocząć działanie w 2028 r.

Pływający terminal, umiejscowiony w Zatoce Gdańskiej, będzie odgrywał kluczową rolę w zwiększeniu bezpieczeństwa energetycznego Polski oraz regionu Europy Środkowo-Wschodniej. Inwestycja jest wspierana również przez Komisję Europejską jako projekt o znaczeniu wspólnotowym (PCI – Project of Common Interest), co podkreśla jej rolę w integracji europejskiego rynku gazowego. FSRU, podobnie jak świnoujski terminal LNG, zapewni dywersyfikację źródeł i kierunków dostaw gazu ziemnego do Polski.

Budowa terminala FSRU w Polsce to kolejny krok ku większej niezależności energetycznej i elastyczności systemu w obliczu rosnących potrzeb transformacji energetycznej. W czasach kryzysów surowcowych i geopolitycznych napięć, pływające terminale LNG mogą stanowić skuteczne zabezpieczenie dla gospodarki i społeczeństwa.

terminl FSRU, uproszczony schemat — Terminal FSRU, uproszczony schemat (źródło: GAZ-SYSTEM)

Terminal FSRU – podstawowe parametry

Nabrzeże

Nabrzeże postojowo-cumownicze o długości ok. 520 m, umożliwiające cumowanie do dwóch jednostek FSRU, wraz z niezbędnym wyposażeniem i infrastrukturą.
Rodzaj konstrukcji: platforma na palach z dalbami i pomostami.

Gazociąg podmorski

Gazociąg podmorski o długości ok. 3,3 km, łączący nabrzeże z lądem, w tym odcinek realizowany metodą bezwykopową (przekroczenie linii brzegowej) oraz odcinek lądowy o długości do ok. 110 m.
Średnica: DN 1000.
Ciśnienie robocze: 8,4 Mpa.