Nie żyje prof. Zbigniew Majchrowski. Perfekcyjny intelektualista, człowiek, przyjaciel

Zmarł prof. Zbigniew Majchrowski

Od 1977 roku pracował w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego, kiedy to ukończył studia polonistyczne (seminarium prof. Marii Janion).

Debiutował naukowo na łamach miesięcznika „Dialog” i dwumiesięcznika „Teksty”. Był członkiem zespołu redakcyjnego serii wydawniczej „Transgresje” pod kierunkiem prof. Marii Janion. W 1986 uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy „Dramat poety w twórczości Tadeusza Różewicza”, w 1999 habilitował się na podstawie książki „Cela Konrada. Powracając do Mickiewicza”. W 2007 otrzymał tytuł naukowy profesora. W latach 2005-2007 pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw nauki IFP UG. W latach 2006-2010 kierował utworzonym przez siebie Zakładem Antropologii Literatury i Krytyki Artystycznej. W 2006 był inicjatorem nadania Tadeuszowi Różewiczowi godności doktora honoris causa UG. Wchodził w skład Komitetu Nauk o Literaturze PAN, a od 2020 był członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN.

Autor ważnych książek:

• Poezja jak otwarta rana. Czytając Różewicza, PIW, Warszawa 1993
• Gombrowicz i cień wieszcza , Wyd. Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1975
• Cela Konrada. Powracając do Mickiewicza, Wyd. słowo/obraz terytoria, Gdańsk 1998
• Różewicz, Wyd. Dolnoślaskie, Wrocław 2002 [seria „A to Polska właśnie”]
• Mickiewicz i wiek dwudziesty , Wyd. słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2006

W 2021 roku opublikował, później wielokrotnie nagradzaną, „Kryptę Gustawa” . Zmarł po ciężkiej chorobie, w nocy z 20 na 21 grudnia 2023 roku.

W wydanej w tym roku książce „Pomorskie przystanki literackie” tak pisze o Zbigniewie Majchrowskim jej autorka Renata G. Kania, razem studiowali na UG:

„Kiedyś poprosiłam jedną z jego studenckich koleżanek, aby scharakteryzowała naszego profesora w paru słowach. Nie zaskoczyła mnie, bo cechy jakie wymieniła pokrywały się z moją opinią. Określiła Zbyszka jako mądrego, prawego, uczciwego, wrażliwego, perfekcyjnego intelektualistę, człowieka i przyjaciela z ogromnym poczuciem humoru. Taki był…”.